Minangka mahluk ingkang pinaringan akal-budi, manungsa iku saktemene sawijining subyek budaya, ingkang mengku werdi, manungsa bisa dadi tuk sumbering kabudayan waton manungsa mau kersa makarti kanthi manunggalake cipta, rasa, karsa lan karyane
Budaya iku angen-angen kang ambabar kaendahan, ingkang bisa mawujud –ing antarane-budaya seni, yaiku angen-angene para seniman kang ambabar karya seni kanthi kaendahane sowang-sowang. Ing kene kita kudu bisa mapanake lan milahake antarane pakarti lan budaya, miturut kodrate, sadengah mahluk kang urip ing alam gumelar iki sayektine bisa makarti kanthi pakarti kang kepriye wae, bisa becik utawa ala, bisa asipat luhur utawa asor, bisa kasurung dening krenteging naluri lan bisa uga dening keplasing pikir saka alaming pangangen-angen. Lan budaya iku bisa kalebu perangane pakarti, sanadyan mengkono ora sadengah pakarti bisa kasebut budaya, ya mung pakarti kang asipat endah lan luhur kang pantes sinebut budaya. Ki Bodronoyo banget mrihatinake marang kanyatan kaprah ing jaman iki ana tetembungan “budaya korupsi”, “kekerasan dan kejahatan sudah menjadi budaya” lan sapinunggalane, korupsi lan kekerasan apadene kejahatan iku saktemene pakarti nalisir kang asipat asor lan mitunani pehak liya lan bebrayan agung mula kudu disingkirake saka sesebutan budaya. Budaya iku endah; Kaendahan iku mupangati lan Kang mupangati iku sayekti kudu kaleluri nganti puputing akhir jaman.
Ki Bodronoyo ora anti marang sawijining budaya tinamtu saka bangsa apa wae, wiwit jaman kuna nganti jaman modern iki, kanthi alelandhesan waton endah lan mupangati. Sanadyan Ki Bodronoyo uga pracoyo yen kaendahan iku asipat relative ingkang mengku werdi gumantung saka ngendi anggone pada sami hamirsani miturut jaman kelakone lan bab mupangat iku sanadyan angel kasebut absolute nanging sak ora-orane bisa kaukur saka sepira jembare bebrayan kang amupangatake, sansoyo jembar bebrayan kang ngrasakake mupangate sansoyo kasebut luhur mutu budayane lan kosok balene, sansoyo ciyut bebrayan kang ngrasakake mupangate sensoyo suda mutu budayane nganti datan pantes maneh kasebut budaya yaiku nalika mupangat ilang dadi mitunani marang pehak liya sumrambah marang bebrayan Ingkang kawastanan pakarti nalisir.
Ing wasono, Ki Bodronoyo amung bisa matur, Ayo kita padha mulat sariro minongko bangsa kang winarisan budaya adiluhung saka para leluhur, kersaa padha tansah angleluri, amemetri, lan makarti miturut tuntunaning budaya kita ingkang sawetara iki sajake wis rada kasingkur lan kageser dening ombaking globalisasi.
Budaya iku angen-angen kang ambabar kaendahan, ingkang bisa mawujud –ing antarane-budaya seni, yaiku angen-angene para seniman kang ambabar karya seni kanthi kaendahane sowang-sowang. Ing kene kita kudu bisa mapanake lan milahake antarane pakarti lan budaya, miturut kodrate, sadengah mahluk kang urip ing alam gumelar iki sayektine bisa makarti kanthi pakarti kang kepriye wae, bisa becik utawa ala, bisa asipat luhur utawa asor, bisa kasurung dening krenteging naluri lan bisa uga dening keplasing pikir saka alaming pangangen-angen. Lan budaya iku bisa kalebu perangane pakarti, sanadyan mengkono ora sadengah pakarti bisa kasebut budaya, ya mung pakarti kang asipat endah lan luhur kang pantes sinebut budaya. Ki Bodronoyo banget mrihatinake marang kanyatan kaprah ing jaman iki ana tetembungan “budaya korupsi”, “kekerasan dan kejahatan sudah menjadi budaya” lan sapinunggalane, korupsi lan kekerasan apadene kejahatan iku saktemene pakarti nalisir kang asipat asor lan mitunani pehak liya lan bebrayan agung mula kudu disingkirake saka sesebutan budaya. Budaya iku endah; Kaendahan iku mupangati lan Kang mupangati iku sayekti kudu kaleluri nganti puputing akhir jaman.
Ki Bodronoyo ora anti marang sawijining budaya tinamtu saka bangsa apa wae, wiwit jaman kuna nganti jaman modern iki, kanthi alelandhesan waton endah lan mupangati. Sanadyan Ki Bodronoyo uga pracoyo yen kaendahan iku asipat relative ingkang mengku werdi gumantung saka ngendi anggone pada sami hamirsani miturut jaman kelakone lan bab mupangat iku sanadyan angel kasebut absolute nanging sak ora-orane bisa kaukur saka sepira jembare bebrayan kang amupangatake, sansoyo jembar bebrayan kang ngrasakake mupangate sansoyo kasebut luhur mutu budayane lan kosok balene, sansoyo ciyut bebrayan kang ngrasakake mupangate sensoyo suda mutu budayane nganti datan pantes maneh kasebut budaya yaiku nalika mupangat ilang dadi mitunani marang pehak liya sumrambah marang bebrayan Ingkang kawastanan pakarti nalisir.
Ing wasono, Ki Bodronoyo amung bisa matur, Ayo kita padha mulat sariro minongko bangsa kang winarisan budaya adiluhung saka para leluhur, kersaa padha tansah angleluri, amemetri, lan makarti miturut tuntunaning budaya kita ingkang sawetara iki sajake wis rada kasingkur lan kageser dening ombaking globalisasi.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar